SKD “Krupara”: Međunarodna književna kolonija od 27. do 30. novembra

Bačko Dušanovo će od 27. do 30. novembra biti domaćin Međunarodne književne kolonije Srpskog književnog društva „Krupara”, kao mesta susreta književnika i književnih prevodilaca.

Ova kolonija se održava u kontinuitetu od 2019. godine, u ambijentu kompleksa „Krupara” u Bačkom Dušanovu kod Subotice, zahvaljujući predusretljivosti porodice dr Luke Anđelić, i uz finansijsku podršku Ministarstva kulture Republike Srbije, a učesnici ovogodišnje kolonije su Agnješka Žuhovska-Arent (Agnieszka Żuchowska-Arendt) iz Poljske, Rafael Badrimon (Raphaël Raudrimont) iz Francusle, te Nadežda Purić Jovanović i Mirko Demić iz Srbije.

Oni će u subotu, 29. novembra, održati književno veče u kompleksu „Krupare (Ive Lole Ribara 1), sa početkom u 18 sati, čiji moderatori će biti Dejan Simonović i Đorđe Kuburić.

Agnješka Žuhovska-Arent (1983), poljska pesnikinja, završila je srpsku književnost i jezik na Jagelonskom univerzitetu u Krakovu. Prevodi književnost sa srpskog, hrvatskog, bosanskog i slovenačkog jezika. Godine 2007. objavila je antologiju mlađe srpske poezije Wojna i MP3 (“Rat i MP3”, u svom prevodu, po izboru Biserke Rajčić). Prevodila je, među ostalima, Vujicu Rešina Tucića, Enesa Halilovića, Šejlu Šehabović, Dušana Savića, Sašu Stojanovića, Daliborku Kiš-Juzbašu i Jadranku Milenković.

Rafael Bodrimon (1967, Martig, Francuska) je književni prevodilac sa srpskog na francuski. Diplomirao je slavistiku na Univerzitetu u Bordou, ruski je studirao u Londonu i Bordou, a krajem osamdesetih počinje da izučava srpski jezik i književnost kod profesora Žana Deskata (Jean Descat), koji mu je preneo trajnu strast prema Srbiji i njenoj književnosti. Magistarski rad posvetio je pejzažu u poeziji Mihaila Ljermontova, a zatim je napisao uporednu studiju o prizivanju „Večnog ženskog“ kod Aleksandra Bloka i Jovana Dučića, objavljenu u elektronskom časopisu Serbikauniverziteta u Bordou, pod uredništvom Milivoja Srebra. Predavao je ruski jezik i književnost u liceju Monteskje (Lycée Montesquieu) u Bordou, na vojnoj akademiji u Strazburu i na univerzitetu Limijer u Lionu (Université LumièreLyon 2), a trenutno predaje u jednoj školi blizu Pariza. Blisko je sarađivao sa dr Borisom Lazićem, koji je predložio njegovo učešće na Koloniji 2025, u okviru izdavačkog projekta “Novi duhovni most”. Preveo je zbirke Igora Mirovića “U lavirintu” i Nenada Šaponje “Psihologija gravitacije”. Za oba rukopisa trenutno se traži francuski izdavač. Preveo je i antropološki roman Nine Živančević “Ono što se pamti” (2024) i radi na novom rukopisu ove autorke, “Izgorelo kraljevstvo podvojene stvarnosti”. Takođe prevodi pesme sa ruskog jezika za veb-sajt Kinoglaz, posvećen ruskom i sovjetskom filmu. Kao prevodilac, on teži zvučnim, ritmičkim i slikovnim ekvivalentima, izbegavajući kalkove u korist živog, prirodnog francuskog jezika.

Nadežda Purić Jovanović (1974, Beograd) završila je studije na grupi za Srpsku književnost sa opštom književnošću na Filološkom fakultetu, gde je i magistrirala 2007. U ediciji “Prva knjiga” Matice srpske 2006. je objavila poeziju “Vode”, a rukopisom “Haljine iz muzeja” pobedila je na Presingovom regionalnom konkursu za neobjavljenu zbirku pesama 2017. Potom objavljuje poetsku zbirku “Beskrajno učenje o raskomadanosti carstva” 2018, i 2019. roman “Antinoj 24”, uređuje više zbirki savremene poezije i priređuje Sabrana dela Rastka Petrovića i Radoja Domanovića, kao i knjigu sabranih pesama Miloša Crnjanskog. Na konkursu „Zlatna sova“ 2020. osvojila je drugu nagradu za roman “Čak i u Huenti”. Iste godine objavljuje i zbirku pesama “Arhivoće” i roman “Polog” (najuži izbor za nagradu „Isidora Sekulić“). Godine 2021. objavila je magistarsku studiju pod imenom “Blud je delo sovjesti – kako su prikazane žene u srpskoj autobiografsko-memoarskoj prozi XVIII i XIX veka”, a 2022. zbirku priča “Ovo ti pismo pričam”. Godine 2024. izašla je “Poezija industrija”, i roman “Erlangenke” za koji dobija nagradu „Biljana Jovanović“. Ove, 2025. godine objavljuje roman “Nastavi da jedeš”. Živi i radi u Beogradu.

Mirko Demić (1964, Gornji Klasnić kod Gline, u Hrvatskoj” piše romane, pripovetke, eseje i drame. Živi u Kragujevcu. Objavio je knjige proze: “Jabuke Hesperida” (1990), “Slamka u nosu” (1996), “Ćilibar, med, oskoruša” (2001, 2005, 2011), “Apokrifi o Furtuli” (2003, 2020), “Sluge hirovitog lučonoše” (2006), “Molski akordi” (2008, 2009), “Trezvenjaci na pijanoj lađi” (2010), “Po(v)ratnički rekvijem” (2012), “Ataka na Itaku” (2015), “Ćutanja iz Gore” (2016), “Pustolovine bačkog opsenara” (2018), “Ruža pod ledom” (2021, 2023) i “Nebeska divanhana” (2024). Knjigu eseja, (p)ogleda i marginalija “Pod otrovnim plaštom” (2010), “Na ničijoj zemlji” (2016) i “Oživljavanje dinosaurusa: eseji, (anti)teze, povodi” (2023), knjigu publicističkih tekstova “Slađenje gorčinom” (2008), kao i knjigu drama “Naše domaće stvari” (2020). Za svoj književni rad nagrađen je Andrićevom nagradom (2009), nagradom „Dejan Medaković“ (2011), „Meša Selimović“ (2017), „Miroslav Dereta“ (2018) „Branislav Nušić“ , (2018), „Gračaničkom poveljom“ (2024)… Delovi romana, pripovetke i eseji prevođeni su na engleski, nemački, francuski, poljski i ukrajinski jezik. Knjiga pripovedaka “Molski akordi” prevedena je na makedonski jezik 2011. godine.